Jacques Mees & Dylan Michels

ProgrammaMilieucafé 25 november 2010

Dylan en zoon
Tilburger Jacques Mees speelt al vanaf zijn elfde jaar gitaar. Hij laat zich inspireren door mensen als Woody Guthrie, Hank Williams en vooral Bob Dylan. Recent is 'Shooting Star' verschenen, een cd met Dylan-covers die over de hele wereld verkocht wordt - met dank aan het internet. Maar Jacques zwierf ook zelf door Europa, Noord- en Zuid-Amerika en stond in het voorprogramma van Kevin Ayers en Rick Danko. Maar vanavond speelt hij in Paradox, samen met zijn zoon Dylan Michels.

Het duo opent met Girl From The North Country. De heren hebben een soort omgekeerde taakverdeling. De lage zangpartijen zijn voor rekening van zoon Dylan terwijl vader Mees in het hoge register van de jonge Bob opereert. De zoon beperkt zich tot zingen terwijl vaders mondharmonica zweeft boven de ijle klanken van zijn twaalfsnarige gitaar. Bij sommige uithalen van Jacques Mees zou je zweren dat His Bobness zelf in Paradox staat. De zaal kan het zeer waarderen.

Na de pauze spelen ze One Too Many Mornings; een nummer uit 1964 van Dylan's derde lp 'The Times They Are a-Changin'. Sommige dingen veranderen blijkbaar toch niet, en dat geldt in elk geval voor goede muziek. Het nummer doet behoorlijk denken aan de titelsong van het album. Mees' en Michels' haardracht vertoont hetzelfde omgekeerde rolpatroon als hun zangstem: de oude hippie heeft zijn haar kort, de jonge zanger draagt het op zijn schouders. Ze krijgen het publiek moeiteloos stil en hier en daar filmt iemand het optreden met een mobieltje.